Rozdział 1

Usiadłam w przedziale i popatrzyłam za okno. Zobaczyłam swoje odbicie w szybie. Rozcięta warga, łuk brwiowy, krwotok z nosa, podbite oko. A to tylko twarz. Oprócz tego, posiniaczone ciało...

Poczułam delikatny dotyk na twarzy. Odwróciłam głowę i zobaczyłam klęczącego przede mną mężczyznę wyjmującego kolejne chusteczki higieniczne. Jedną z nich przerwał, zrolował i wsadził mi do nosa.

- Lepiej się czujesz? – zapytał nieznajomy po niemiecku. „Mamo, dziękuję, że zmuszałaś mnie do nauki tego języka”.

- Tak, dziękuję. – odpowiedziałam i spróbowałam uśmiechnąć się do niego, co spowodowało, że moja warga znów zaczęła krwawić.

- Pozwoli Pani, że zapytam, kto Pani to zrobił?

Odwróciłam głowę. Przecież nie powiem mu, że tata mnie bije. Wyjęłam chusteczkę z nosa i włożyłam kolejną.

- Przepraszam, chyba Panią... uraziłem – powiedział zmieszany. – To może chociaż powie mi Pan, dokąd Pani jedzie?

- Wybieram się do Warszawy, do mamy.

- Mama tam mieszka?

- Nie... Leży w szpitalu.

- Kurde. – mężczyzna schował twarz w dłonie – Przepraszam Panią. Chciałem być miły, a... Im bardziej się staram, tym bardziej mi nie wychodzi.

- Nie szkodzi. Przecież Pan nie chciał... – odpowiedziałam z miną niewyrażającą żadnych emocji.

- Ale jest Pani smutno...

- Nie jestem smutna, tylko gdy spróbuję się z powrotem uśmiechnąć to... – mimowolnie moje wargi rozszerzyły się do uśmiechu i dolna warga ponownie rozkrwawiła się.

- Już rozumiem, przepraszam. – przyłożył mi chusteczkę do ust, po czym objął mnie ramieniem i mocno przytulił do siebie.

Rozpłakałam się i opowiedziałam mu całą swoją historię. O tym, że jesteśmy bardzo biedni, o pijaństwie i agresywności taty, pobiciu mamy. Czułam się tak spokojna, gdy mnie obejmował. Jeszcze nigdy nikomu nie powiedziałam, co dzieje się u mnie w domu. Gdy to zrobiłam, poczułam niewyobrażalną ulgę.

- Nie przedstawiłem się. Jestem Philipp.

- Zuzanna.

- Su...?

- Zuza.

- OK, Zuza. Zuza, powiedz mi, czy Ty w ogóle masz gdzie przenocować w te4j Warszawie? Przecież nikt nawet nie wie, że przyjeżdżasz.

- Masz rację. Ale może zostanie mi trochę kasy na jakiś nocleg.

- Możesz... Możesz przenocować u mnie.

- Nie, Ty masz, na pewno masz dziewczynę, ona, by ona nie chciała...

- Spokojnie, nie mam dziewczynę – zaśmiał się mężczyzna i ponownie mocno mnie przytulił.

Reszta drogi minęła nam na rozmowie i grze w karty. Gdy od Dworca Centralnego w Warszawie dzieliło nas ok. 20 minut drogi, Philipp zabrał mnie do łazienki, abym się trochę ogarnęła. Popatrzyłam w lustro. Moja twarz nadal wyglądała strasznie, ale przynajmniej nie krwawiłam. Gdy wyszłam z pomieszczenia, mój towarzysz podróży zaproponował, że pojedzie ze mną do szpitala, a potem ja prześpię się u niego. Nie odmówiłam. Wiedziałam, że tak naprawdę nie wystarczyłoby mi pieniędzy na nocleg. Z pociągu wysiedliśmy po 16:30, a na jej oddziale odwiedziny kończą się o 17. A przynajmniej kończyły się, gdy byłam tam ostatnim razem.  Ale może, ze względu, że jadę z daleka, wpuszczą mnie później?

Tak jak przewidywałam, w szpitalu byliśmy po zakończeniu. Z nowym znajomym pod rękę, szliśmy na oddział, a potem do pokoju, w którym leżała mama. Weszłam do pomieszczenia, gdzie widziałyśmy się po raz ostatni i... Nigdzie jej nie było. Dopiero po chwili zorientowałam się, że moja rodzicielka to dobrze odżywiona, zdrowa kobieta z dużym brzuchem.

- Mamo? – usiadłam obok jej łóżka i wzięłam jej rękę w dłonie.

- Zuzia? To Ty? – przerażony głos mamy sprawił, że  ciarki przeszły po całym moim ciele. – Co Ci się stało?

- Nic, tylko tata szukał pracy. A Tobie?

- Może powiem Ci to wprost, córeczko. Jestem w ciąży.

- Ale jak to?

- Eee... Chyba wiesz, jak się „TO” odbywa...

- Wiem, ale... Z tatą? – mama pokiwała głową, a ja schowałam twarz w dłoniach. – Nie wiedziałam, że jeszcze z nim sypiasz.

- Ostatni raz spałam z nim dzień przed trafieniem tutaj.

- Ale dlaczego to robisz?

- Bo go kocham...

-------------------------
Miał być jutro, jest dzisiaj,
Bo jedna z bliskich memu sercu czytelniczek jutro wyjeżdża.
Pozdrawiam :*